వన్ నైట్ @ ద కాల్ సెంటర్

చేతన్ భగత్ ఇంగ్లీష్ లో రాసిన ఈ పుస్తకానికి శాంతసుందరి గారి తెలుగు అనువాదం చదివాను.
అనువాదం బాగుంది. సందేహం లేదు. కానీ పుస్తకం మాత్రం నాకేం నచ్చలేదు.
ఎంత "అసహజంగా" వుంటే ఆ రచనకి అంత "సహజం" అని పేరు రావడం నాకెపుడూ ఆశ్చర్యంగా అనిపిస్తుంది.
ఇలాంటి పుస్తకాల్లో, సినిమాల్లో సాధారణంగా జరుగుతున్నదే ఈ పుస్తకంలోనూ జరిగింది. కొన్ని సహజ సంఘటనల నేపథ్యంలో పూర్తి అసహజమయిన, అసంబద్ధమయిన విషయాల్ని కథగా మలచడం.
అది రచయిత ఉద్దేశ్యపూర్వకంగా చేసుండకపోవచ్చు. కానీ జరిగినదదే.
రచయిత అబ్జర్వ్ చేసిన విషయాలు (ప్రత్యక్షంగానో, పరోక్షంగానో) కరెక్ట్ అయివుండవచ్చు.
కానీ వాటిని అర్ధం చేసుకున్న విధానం, విశ్లేషించిన విధానం,కరెక్ట్ కాదు. అందుకే అబ్జర్వేషన్స్ ని యధాతధంగా రాసిన చోట బాగున్నాయనిపించాయి. ఉదాహరణకి బక్షీ మీటింగ్ లో ఒక్కక్కరూ ఒక్కోపని చేసుకుంటూ కూర్చోవడం. (ఒకళ్ళు బొమ్మలేసుకుంటూ , ఒకళ్ళు అంకెలు వేసుకుంటూ..)

కానీ ఒక కారక్టర్ ని అర్ధం చేసుకునే శక్తి కానీ, మలిచే నేర్పు కానీ రచయితకి లేవు.
ప్రియాంక పాత్రే అందుకు ఉదాహరణ.
ఒక అమ్మాయి చాలా ఆదర్శవంతంగా వుండచ్చు, అమాయకంగా వుండచ్చు, తెలివిగా, ధైర్యంగా వుండచ్చు.. తెగింపుతోనో, నిస్పృహతోనో వుండచ్చు.. అన్నీ కలగలిసిన కాంప్లెక్స్ ప్రవర్తనా వుండచ్చు. కానీ అలాంటి కాంప్లెక్స్ ప్రవర్తనకి కూడా ఒక పాటర్న్ వుంటుంది.
అయితే ఎలా బడితే అలా రాసేసి అది పాత్రలోని కాంప్లెక్సిటీని చిత్రీకరించడంగా అభివర్ణిస్తేనే నవ్వొస్తుంది.

ఈ నవల ఎంత అసహజంగా నడిచిందంటే "దేవుడు ఫోన్ చేసి మాట్లాడటమనే విషయం" నవలలోని మిగతా చాలా విషయాల కన్నా సహజంగా అనిపించింది.